Όλοι οι μαθητές καταδικάζουμε και στεκόμαστε δίπλα σε κάθε συμμαθητή μας που βιώνει συμπεριφορές bullying ,αγωνιζόμαστε για να μην μένει κανένας  σιωπηλός. Δεν δεχόμαστε τα σχολεία μας να είναι χώροι που οι συμμαθητές μας θα δέχονται τέτοιες συμπεριφορές, ακόμη και βία από συμμαθητές μας.

Ξέρουμε ότι αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι άσχετες από την υπόλοιπη κοινωνία. Βία είναι όταν βλέπουμε συνεχώς να σκοτώνονται ανήλικα παιδιά σε πολέμους, βία είναι όταν μας στερούνται τα δικαιώματα και τα όνειρά μας, βία είναι όταν βλέπουμε τους γονείς μας να μην μπορούν να τα βγάλουν πέρα, βία είναι η ανασφάλεια που νιώθουμε στο σχολείο, με την καθημερινότητά μας που είναι γεμάτη τρέξιμο, άγχος και πίεση και απουσιάζει η δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου μας χρόνου, γιατί είναι πανάκριβη η ενασχόληση με τον αθλητισμό, την καλλιτεχνική δημιουργία. Κάθε μέρα πάμε σε ένα σχολείο που είναι βαρετό, που μας μαθαίνει τον ανταγωνισμό, να μη μας νοιάζει ο διπλανός μας. Αυτά μας δημιουργούν οργή και αγανάκτηση.

Η πλειοψηφία των μαθητών απέναντι σε αυτή τη βίαιη καθημερινότητα που ζούμε, παλεύουμε για το σχολείο που θα μας μορφώνει. Συλλογικά συζητάμε και δεν το βάζουμε κάτω στις δυσκολίες. Είμαστε δίπλα σε κάθε συμμαθητή μας που βιώνει τέτοιες συμπεριφορές. Είμαστε ενωμένοι και δεν διαχωριζόμαστε, γιατί ο καθένας μας έχει τα ίδια δικαιώματα, όνειρα και ανάγκες που αυτή η βίαιη κοινωνία μας στερεί. Δεν κλείνουμε τα μάτια και σε αυτούς τους συμμαθητές μας που έχουν δεχθεί τη βία από την κοινωνία, από το οικογενειακό τους περιβάλλον και τη στρέφουν στους άλλους και στον εαυτό τους. 

Το κράτος, οι κυβερνήσεις δεν παίρνουν κανένα ουσιαστικό μέτρο για αυτά. Αντίθετα αξιοποιούν αυτά τα φαινόμενα για να ονομάζουν σχολικό εκφοβισμό τους αγώνες που δίνουμε στα σχολεία μας. Αυτό τον νόμο πέρασε πέρυσι όταν χιλιάδες μαθητές αγωνιζόμασταν για το έγκλημα στα Τέμπη. Κάνουν ότι δεν ξέρουν πως προκύπτουν αυτές οι συμπεριφορές, πως φτάνουμε ακόμα και σε βία μέσα στα σχολεία. Αυτοί φταίνε που το σχολείο δεν είναι δημιουργικό, δεν μας μορφώνει ολόπλευρα και μάλιστα διαρκώς το κάνουν χειρότερο με τους νόμους τους. Πως μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς όταν στα σχολεία μας δεν υπάρχουν επιστήμονες που μπορούν να μας βοηθήσουν (ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί); Και όσοι λίγοι υπάρχουν, έρχονται για ελάχιστες ώρες, γιατί είναι αναγκασμένοι να πηγαίνουν σε πολλά σχολεία. Πώς θα νιώσουμε ασφάλεια για να συζητήσουμε αν κάτι μας συμβαίνει; Αλλά ακόμα και οι συμμαθητές που ασκούν βία πως θα βοηθηθούν για να μην κάνουν τέτοιες πράξεις;

Όσο τα όνειρά μας για μόρφωση, αθλητισμό, πολιτισμό βρίσκουν διαρκώς εμπόδια της εμπορευματοποίησης του αθλητισμού, του πολιτισμού, όσο ο ανταγωνισμός, η εκμετάλλευση και ο ατομισμός κυριαρχούν στην καθημερινότητά μας και στο σχολείο, τόσο θα υπάρχουν και τέτοιες συμπεριφορές, τέτοια φαινόμενα.

Δε στεκόμαστε με αδιαφορία απέναντι σε τέτοια φαινόμενα.

Εμείς… είμαστε “’ένας για όλους και όλοι για έναν!” 

Οι μαθητές μαζί με τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς μας δεν θέλουμε κανένας συμμαθητής μας να είναι μόνος του σε αυτά που βιώνει. Μέσα από τα 15μελή και 5μελή μας καταδικάζουμε αυτές τις συμπεριφορές και μπαίνουμε μπροστά για να μην ζουν οι συμμαθητές μας τέτοια καθημερινότητα. 

Μαζί  με τους γονείς και τους καθηγητές μας διεκδικούμε:

– Σχολικούς ψυχολόγους – κοινωνιολόγους – κοινωνικούς λειτουργούς

– Με κρατική ευθύνη ενημέρωση στα σχολεία για τον σχολικό εκφοβισμό, για την πρόληψη και αντιμετώπιση

– Αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες στα σχολεία που να ενισχύουν την ομαδικότητα και τη δημιουργικότητα

Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών Αθήνας